Narratorka Biegunów na pewno nie uznałaby Antonína Dvořáka za „prawdziwego podróżnika”. Pobyt kompozytora w Ameryce przypominał opisane w jednym z autobiograficznych wątków książki wakacyjne wyjazdy rodziców Olgi Tokarczuk. Chociaż pewnie on sam, decydując się na podróż za ocean, myślał przede wszystkim o pensji dyrektora Konserwatorium w Nowym Jorku, która miała być dwudziestopięciokrotnie wyższa niż kwota wypłacana mu w Pradze, to tak naprawdę,tak jak oni, „wyjechał po to, żeby wrócić”.

Zakochany w swoich rodzinnych Czechach Dvořák na swoje pierwsze amerykańskie wakacje – latem 1893 roku – spośród całego bogactwa Ameryki wybrał Spillville położone wśród pustkowi stanu Iowa. Odległe od Nowego Jorku o dwa tysiące kilometrów prowincjonalne miasteczko zamieszkane było przez dużą liczbę potomków czeskich imigrantów. Kompozytor znowu znalazł się tam zatem wśród swoich i powrócił do wielu przyzwyczajeń z kultywowanych w letniej posiadłości w Czechach (grał na przykład na organach podczas porannych mszy w lokalnym kościele). W kolejnym roku artysta zdecydował się na wyjazd do Czech na wakacje, wiosną 1895 roku powrócił już do kraju na dobre. W tej namiastce domu, jaką było dla niego Spillville, Dvořák nie zapomniał o swojej misji, do spełnienia której sprowadzono go do Stanów Zjednoczonych – było nią stworzenie narodowej muzyki amerykańskiej. Napisał tam Kwartet smyczkowy F-dur, do którego, podobnie jak w symfonii Z Nowego Świata, inkorporował elementy muzycznych kultur Ameryki, a nawet śpiew ptaka, który usłyszał nad Turkey River – jednym z dopływów Missisipi.

Działający niemal dokładnie sto lat przed nim Włoch Luigi Boccherini czuł się za granicą znacznie lepiej niż Dvořák. Już jako czternastolatek wyjechał do Wiednia. W 1768 roku trafił do Madrytu, w którym pozostał do końca życia. Dziewięć napisanych przez niego kwintetów gitarowych to w rzeczywistości autorskie transkrypcje jego wcześniejszych utworów. Kompozytor łączy w nich styl klasyczny ze stylizacjami hiszpańskimi, a zamykający Kwintet D-dur taniec fandango, który zabrzmi podczas koncertu, to najbardziej porywający przykład takiej syntezy.

Śladami Dvořáka, jako Europejczyk w Ameryce, podążył czterdzieści lat po Czechu Erich Korngold. Do Stanów Zjednoczonych został zaproszony w 1934 roku. Miał wtedy trzydzieści siedem lat. Już wcześniej jego muzyczna kariera rozwijała się niezwykle błyskotliwie, a ogromny talent dawał o sobie znać w latach młodzieńczych. Pracę nad zaskakującym dojrzałością Sekstetem smyczkowym, który usłyszymy, Korngold rozpoczął w wieku siedemnastu lat. Austriak zatrudnienie za oceanem znalazł w Hollywood, a jego styl stał się potem punktem odniesienia dla kolejnych pokoleń twórców muzyki filmowej.